مروری کوتاه بر پیدایش سیستمهای دربازکن
از زمان اختراع اولین سیستم دربازکن آپارتمانی که به بیش از 100 سال پیش بر میگردد، جهان بسیار تغییر کرده است. در آن زمان، آپارتمان نشینان کالاهای خود را از بازاری در فاصله چند قدمی خانه خود خریداری می کردند، فقط برای مناسبت های خاص سفر می کردند و به ندرت نگران ورود یک مهمان غیرمنتظره به خانه خود بودند. اما امروزه آنها همه چیز از خمیر دندان گرفته تا تخت خواب، به صورت آنلاین خریداری می کنند، نیمی از کره زمین را سفر می کنند تا خواننده مورد علاقه خود را ببینند و بیش از هر زمان دیگری علاقه به داشتن دوست های جدید دارند.
تولد اولین دربازکن
اولین پنل دم درب به شکل لولههایی بود که صدا را تا 9 متر انتقال میداد، بدین صورت که شما می توانستید در یک طرف صحبت کنید و شخص مورد نظر در طرف دیگر صدای شما را بشنود. دقیقا همانند کار عملی اتصال دو قوطی که در دوره ابتدایی برای نمره تشویقی درس علوم تجربی انجام میدادیم، اولین پنل نیز با حمل ارتعاشاتی کار می کرد که به صورت موج صوتی در هوای لوله منتشر میشد، مغز ما این ارتعاشات را به عنوان صدا تعبیر می کند، تا اینجای کار همه چیز به شدت ساده انگارانه طراحی شده بود و عملا این سطح از تکنولوژی دربازکن ها برای استفاده گسترده در ساختمان، یک پروژه از پیش شکست خورده بود، چرا که اتصال انبوه لولهها با هر واحد ساختمانی، هیچ توجیه در خور فهمی نداشت و خبر خوش اینجاست که وجود این چالش ها نردبانی بود برای پیشرفت و موفقیت و همین طور هم شد.
ظهور تلفن
خوشبختانه الکساندر گراهام بل با اختراع تلفن در سال 1876 روح تازهای به سیستم های ارتباطی دمید و موجب ظهور سیستم های ارتباطی دیگری نیز شد به طوری که این سیستم های نو ظهور در اوایل دهه 1900 در اکثر ساختمان ها استاندارد شدند و از آنها به عنوان سیستم های ورودی تلفنی یاد میشد، اولین دستگاه دربازکن مبتنی بر تلفن در سال 1894 توسط شرکت کلوگ سوئیچبورد عرضه شد و به ثبت رسید. زمانی که یک مراجعه کننده دستگیرهای را روی پنل دم درب ورودی ساختمان میکشید، این دستگاه به کار می افتاد و یک مدار (یا رله) را میبست، و بدین ترتیب جریان الکتریکی از طریق سیمکشی به گیرندهای که در آپارتمان بود برقرار می شد و گیرنده با ایجاد صدای وزوز ساکنین را از وجود یک مراجعه کننده آگاه میکرد.
معایب و مزایای پنل دم درب نوظهور
متأسفانه این دستگاه به ساکنین منزل اجازه نمی داد تا با مراجعه کنندگان خود صحبت کنند و فقط وسیله ای بود جهت آگاه سازی صاحب منزل از وجود یک مهمان. این سیستم بعدها تبدیل به زنگ های الکترونیکی شدند که البته شاسی زنگ ها همچنان کاربرد خود را حفظ کرده اند، اگرچه این سیستم هم ناکارآمدی داشت، اما ارزانتر و مؤثرتر از نصب لولههای انبوه در سراسر آپارتمان و انتظار از مراجعین برای فریاد زدن در آن بود. چند سال بعد، شرکت Kellogg یک گوشی و یک دهانی اضافه کرد تا صاحب خانه بتواند با مراجعین صحبت کند.
ظهور زنگ در دربازکن
در دهه 1950، دستگاه های دربازکن از سخت افزارهای تلفن مانند خود فاصله گرفتند و زنگ آپارتمان متولد شد، مراجعین و ساکنان ساختمان اکنون میتوانستند با فشار دادن یا نگهداشتن یک دکمه، مستقیماً از طریق یک دربازکن با یکدیگر صحبت کنند، این نوآوری ملزم به استفاده از سخت افزارهای بیشتری،هم در درب ورودی ساختمان و هم در داخل ساختمان بود و این امکان را به وجود آورد تا بتوان از راه دور درب منزل را با قفل های الکترومکانیکی و با فشار دادن یک دکمه که روی سخت افزار داخل ساختمان تعبیه شده بود باز کرد و این آغازی بود بر اینکه صنعتگران با پیشرفت تکنولوژی بتوانند پنل های تصویری و هوشمند با قابلیت های فراوان را تولید کنند.
ورود دربازکن به بازار ایران
در زمانهایی قدیم که تکنولوژی آنقدر پیشرفت نکرده بود و شرایط زندگی مشکلتر از امروز بود، ما با صدای زنگ در، برای بازکردن آن به حیاط میرفتیم، بدون آنکه بدانیم چه کسی پشت در خانه منتظرمان ایستاده است. ولی به مرور زمان و با پیشرفت تکنولوژی و ورود دربازکن های معمولی به بازار ایران، این مشکلات کمتر شد. اما تاریخچه بکارگیری دربازکن در ایران به حوالی سال 1347 بر میگردد. در آن زمان اینترکامهایی به نام اف اف شناخته میشد،پس از آن مارک آیفون ژاپن وارد بازار شد و بدین ترتیب نام این برند ژاپنی به دلیل پیشگام بودن در بازار ایران، بر روی دربازکن ها ماندگار شد و امروزه مردم ایران از کلمه آیفون به جای در بازکن یا اینترکام استفاده میکنند، اتفاق مشابهی که برای شرکتهای برف، ریکا، دلستر و… نیز افتاد.